शैलीमा नविनता,असफल प्रेम कहानिको डायरिःघामकिरि

मैले नयनराज पाण्डेको उलार पछि पढेको कृति यहि हो। लु पढ्ने समय अझै जुरेको छैन।उनको कृतिहरुमा समाजिक यथार्थता उत्रिन्छन,उनको शैलीको म प्रशंशक पनि हुँ।घामकिरिको पढाइले मलाइ बेग्लै स्वाद पस्केको छ।
असफल प्रेम कथाका डायरि झै लाग्छ मलाइ यो घामकिरि।पुस्तकमा छुट्याइएका च्याप्टरमा अलग अलग कथा छन ब्यथा छन। दोस्रो पटक पुस्तक पढ्दा जताबाट पनि पढ्न सकिन्छ। लेखन नै यस्तै खालको छ। कथामा गरिवि,सपना,अस्तव्यस्ता शहरमा सपनाको समाधि कसरि हुन्छन भनेर अलग अलग पात्र खडा गरि उपन्यासकारले एउटै सन्देशमा जोड दिएका छन "प्रेम सर्वव्यापि हो,यसको भोगाइमा उसको सामाजिक स्थितिले फरक पार्छ।"
नेपाली आख्यानमा यस प्रकारको शैलीले अर्कै स्वाद थपेको छ। यथार्थ झै लाग्ने पात्र,स्थान र घटाना यस पुस्तकमा उतारिएता पनि पाण्डेले आफ्नो कल्पनाशिलता र मौलिकता दमदार तरिकाले प्रस्तुत गरेको छ।राजु गाइडको कथा, राजिव गोस्वामिको कथा,मुकुलको वियोगान्त कहानी,रोहित र चारुको कहानी अहो यि दुनियाँका अजब प्रेम कहानी हुन।यि प्रेम कहानी कुनै राजाको भएको भए उनिहरुले संसार पिट्थे । म सबै भन्दा बढि चै चारु र रोहितको प्रेम कहाँनिमा डुवेको हुँ।यो कहानी पढिसकेपछि अनिकति फ्ल्यासब्याकमा पनि पुगे।धेरथोर "एसिमिलेसन" पनि भयो।एक कहानी थियो जसलाइ म आफ्नो भन्न रुचाउछु।प्रेम कहाँबाट उत्पन्न हुन्छ त्यस्को के छ नाप्ने उपाय।अडकल काट्ने बहाना त धरै छन तर मलाइ लाग्छ प्रेममा कुनै तर्क खोजिन्न,प्रेम कुनै कारण हुन्छ।यो गणित हैन जहाँ एक प्लस एक २ हुदैन एक नै हुन्छ।तर हामि सधै दुइ खोज्दछौ र त प्रेम हिन जिन्दगि जिउन बाध्य हुन्छौ।
कथा संरचना खुकुलो तरिकाले एक आपसमा जोडिएका छन।एक कथा अर्को कथाबाट छुट्टिएको छ। मुल कथा नै अन्य कथाको छाँयामा परेको छ जस्तो लाग्छ यो उपन्यासमा । म ठोकुवा गर्न सक्छु नयन र पध्मिनिको कथा भन्दा यो कथा तिनै असफल प्रेम कहानीबाट सुसज्जित छ।